"Ik was er echt aan toe"
- Larissa Gies
- 20 jul
- 6 minuten om te lezen
Mijn ervaring tijdens de cacao- & ademwerksessie in Het Buitenhuis.
Ik was er echt aan toe. Al een tijdje had ik de wens om een retraite te doen — een dag of twee, liefst met gelijkgestemde vrouwen, in een bedding van yoga, meditatie, verstilling en verbinding. Iets wat me zou helpen te zakken, terug naar mezelf. Dus ik was aan het zoeken. Tussendoor, even scrollend. Niet geforceerd, maar open. Want ik geloof daarin: dat energie elkaar aantrekt. Als je je hart openstelt, komt wat bij je past vanzelf op je pad, ook online!
En zo kwam ik, bijna toevallig maar precies op tijd, op de site van Larissa en Simone terecht. Ik las over een cacao-ceremonie, die al de week erop gepland stond. Op een zaterdagavond. En ik wist meteen: dát wil ik. Niet heftig, geen truffels, maar zacht beginnen. Met cacao. Dat voelde als de juiste ingang. Mild. Natuurlijk. En helend.
Want dat was ook mijn intentie: ik wilde mijn hart helen. Niet omdat het gebroken was — maar omdat ik iets kwijt was. Mijn warmte. Mijn zachtheid. Mijn vertrouwen. Dat innerlijke vuur dat even onder de as lag. Ik wilde weer thuiskomen bij mezelf.
Ik parkeer mijn auto en stap uit. Er hangt een zachte rust in de lucht, maar ook iets van spanning in mij. Ik weet waarvoor ik kom — deze avond is niet zomaar een avond. Ik heb me voorbereid. Overdag bewust gekozen wat ik mijn lichaam geef: een reep, een banaan, een supermix. Eén kop koffie in de ochtend, verder alleen water en Hydrate Plus. Geen suikers, geen overdaad. Mijn lijf was klaar. Mijn hart ook. Want ik voelde: deze ceremonie mag iets openen. Iets wat misschien al een tijd vastzat.
Ik loop het pad op. De plek straalt iets magisch uit. En dan komt er een kale man aanlopen, klein hondje naast hem. Het hondje huppelt vrolijk op me af. Ik zak door mijn knieën en begroet hem, glimlachend. De man geeft me een hand. We zeggen niet veel, maar het voelt vriendelijk. Een eerste welkom. En dan zie ik het bordje aan de gevel hangen, met die woorden van Ramses Shaffy: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Die woorden raken iets in mij. Ze hangen daar niet zomaar. Alsof ze me zachtjes uitnodigen.
Ik sta net een foto te maken van het bordje als de deur opengaat. Een vrouw opent de deur en begroet me vriendelijk. “Oh,” zeg ik, “ik wilde net een foto maken, mag dat?” “Ja hoor, natuurlijk.” Ik stop mijn telefoon weg en geef haar een hand. “Ik ben Ilse.” Ze lacht: “Hoi, ik ben Larissa.” En dan zeg ik: “Volgens mij heb ik net je man ontmoet.” Ze glimlacht breed: “Lag hij soms in de tuin te slapen?” “Nee,” zeg ik, “hij kwam van het pad aflopen, met dat leuke hondje.” Het ijs is gebroken.
Binnen ontmoet ik Simone, met haar prachtige heldere blauwe ogen en stralende lach. We geven elkaar een hand. Aan de keukentafel zit een vrouw met donker krullend haar en een bril. Ze stelt zich vriendelijk voor. Terwijl ik mijn jas en tas bij de kapstok neerzet en mijn telefoon definitief uit wil zetten voor de sessie, loop ik even terug. En precies op dat moment kom ik daar nóg twee vrouwen tegen. Bekende gezichten. Twee bekende Nederlandse vrouwen — allebei aanwezig deze avond. Heel gewoon, heel benaderbaar. En toch… voel ik iets bijzonders. Omdat je het gevoel hebt dat je iemand al een beetje kent. Zeker als iemand eerder openhartig is geweest in de media over haar eigen leven. En dan sta je daar ineens samen, gelijkwaardig, in een ruimte vol zachtheid en bedding. Dat moment raakte me. Even kort, maar warm. Alsof alles precies zo moest zijn.
En dan vervolg ik mijn weg naar de ruimte. Een andere vrouw zit wat verscholen in het hoekje op een bankje — ik zie haar pas als ik aan het filmen ben. “Oh sorry,” zeg ik, “ik had je helemaal niet gezien.” Ze glimlacht vriendelijk. Mooie vrouwen, allemaal. Open, zacht, écht. We zijn hier met een reden.
De ruimte is prachtig. Grote ramen, een hoog plafond. In het midden zes matrasjes, kaarsen, bloemen. Alles straalt rust uit. Ik voel ontzag, verwondering. We drinken thee en delen onze intentie. Wat wil je loslaten? Wat wil je voelen?
We starten met klanken, zachte muziek, een koptelefoon. Dezelfde muziek klinkt in de ruimte als in mijn oren. Mijn ogen zijn gesloten. Ik adem rustig. Ik zak langzaam in mijn lichaam. Dan krijgen we de cacao. Dik, vol, warm. Niet bitter, juist hartverwarmend. Een superfood. Een ritueel. Bij elke slok neem ik mijn intentie mee. En dan begint de reis.
Mijn lijf ontspant. Mijn hart opent zich. En ineens stromen de tranen. Niet heftig, maar zacht. Begeleid. Er wordt een hand op mijn schouder gelegd. Daarna voel ik twee handen — één aan elke kant van mijn gezicht. Zo liefdevol. Zo zorgzaam. Zonder woorden. Ik word gezien. Gehoord. En het mag er zijn.
Er komen geen beelden, maar wel heel veel gevoelens. Herinneringen. Alles wat ooit was weggestopt — het verdriet, de boosheid, het gemis — het komt omhoog. Mijn jeugd komt voorbij. Mijn ouders die twee kinderen verloren. Mijn broertje, Marco, stierf toen ik bijna twee was. En nog eerder, voor mijn geboorte, verloor mijn moeder een doodgeboren kindje. Binnen een jaar daarna raakte ze weer zwanger van mij.
Ik besef nu pas hoe diep die energie van verlies mijn leven is binnengekomen. Hoe ik ben gegroeid in een buik vol verdriet. En hoeveel onveiligheid ik als kind heb meegemaakt, zonder dat ik het toen kon benoemen. Mijn ouders zijn later gescheiden, weer hertrouwd, weer uit elkaar gegaan. Het was veel. Te veel. En ik leerde om me aan te passen, te overleven.
In de overgang, jaren later, kwam alles terug. Het trauma, de pijn, de boosheid die ik lang had weggestopt. Ik wilde het allemaal niet meer verdoven. Drieënhalf jaar geleden koos ik ervoor om te stoppen met drinken. Ik had een probleem. Twee flessen wijn per dag. Ik was destructief. Maar ik wilde veranderen. Voor mezelf. Voor mijn dochter. Voor mijn man. Voor het leven zelf. Dat was een heel intens proces wat veel heeft veranderd… ook vriendschappen die voorbij zijn gegaan wat echt veel pijn heeft gedaan.
Ik haalde mijn spiraal eruit. Liet mijn borstprotheses verwijderen. Stap voor stap ging ik terug naar mezelf. Puur. Natuurlijk. En ja — ik ben door een donker stuk gegaan. Het was niet makkelijk. Maar ik ben erdoorheen gegaan. En ik heb gekozen voor het leven.
Tijdens deze ceremonie voelde ik ook mijn ouders weer. Hun pijn. Hun onvermogen. Maar ik voelde ook ruimte voor vergeving. Mijn moeder, met haar jaloezie. Mijn vader, die me soms gewoon niet ziet. Maar ook zij zijn gevormd door pijn. We zijn allemaal op onze eigen manier gebroken en weer heel aan het worden. Ook dat besef kwam binnen.
En dan… ineens voel ik mijn innerlijke kind. Dat kleine meisje in mij. De Ilse van toen. Die zich zo vaak alleen heeft gevoeld. Die zich zo heeft aangepast. Die zo graag wilde dat iemand haar écht zag. Ik zie haar nu. Ik voel haar. En ik neem haar in mijn armen. In stilte. In liefde. Ze hoort bij mij. Ze mag mee. Niet als een last. Maar als een deel van mijn kracht.
En ja, ik ben nu de vrouw die aan een theetje zit. Gemaakt van adaptogenen. Omdat ik weet wat goed is voor mijn lijf. Omdat ik mezelf wil geven wat ik nodig heb. Omdat ik wil delen wat werkt — niet om te overtuigen, maar omdat ik geloof in de kracht van voeding, ritme, liefde en bewustzijn. Omdat ik voel dat dit mijn weg is.
Ik verkoop superfoods, maar het voelt niet als verkopen. Ik deel. Ik begeleid. Ik inspireer. Omdat ik weet wat het betekent om het kwijt te zijn. En wat het betekent om het weer terug te vinden. Mijn warmte. Mijn zachtheid. Mijn vertrouwen. Mijn hart.
Niet gebroken. Maar gevuld.
Samengevat…
Deze avond was voor mij een liefdevolle lichaamsreis. Eén die ik nog steeds voel. De dagen erna moest ik echt bijkomen. Het werkte diep door — in mijn lijf, in mijn hart. En het werkt eigenlijk nog steeds. Ik voel me gevuld. Vervuld. Niet alleen mentaal, maar ook lichamelijk. Tijdens de ademsessie voelde ik het: een warme deken over me heen, en tegelijkertijd een fysieke sensatie door mijn hele lichaam. Van kruin tot teen. Mijn armen, benen, mijn voeten — alles tintelde. Het leek bijna op een orgasme, maar dan zonder dat het zich op één plek concentreerde. Een totale doorstroming. Zó krachtig. Zo diep. Zo helend.
Dank jullie wel, Larissa en Simone. Dank jullie wel mooie vrouwen die deze sessie met mij deelden. Voor deze veilige bedding. Voor de warmte. Voor de zachtheid. Ik ben diep geraakt. En dankbaar.
Liefs Ilse
💗
Opmerkingen