Daar zat ik dan, in het vliegtuig naar Amerika. Moeder van een dochter van drie jaar en samenwonend met mijn Bjornski in Aarlanderveen. Het is alweer negen jaar geleden (juni 2012), maar het voelt nog als de dag van gisteren. Bij iedere kilometer die het vliegtuig vloog voelde ik een stukje in mij verschuiven, of eerder gezegd vrijkomen. Ik realiseerde me toen nog niet dat deze reis zoveel impact op mij zou gaan hebben. Een onuitwisbare reis met mezelf, vooral naar mezelf,.....
Dit verhaal begon in 2009 toen ik op mijn veertigste moeder werd. Ook al was ik zelf degene die altijd riep “met een oude koe moet je niet fokken” was is maar al te blij dat dit prachtige mini mensje in mijn leven gekomen was. De zwangerschap was prima, het ukkie groeide gestaag, maar mijn handen en voeten waren dik van het vocht en ik had ook carpaal tunnel syndroom. Een pijnlijke aangelegenheid en ik kon dus eigenlijk vanaf de zesde maand niet veel meer. Mijn praktijk ging op een laag pitje totdat het echt niet meer ging en ik besloot het ondernemerschap voor een onbepaalde tijd aan de wilgen te hangen.
“Ik zet het on hold tot na de bevalling en dan ga ik weer knallen” was het motto. Maand acht kwam Julia en ook al had ik een weeënstorm de bevalling verliep best. Daarna echter kwam de klad erin, of beter gezegd de placenta er niet uit. Een onverwachte heftige bloeding gooide roet in het eten en het bed werd met gierende banden naar de OK gereden. Lang verhaal kort, een pittige paar uur waarvan ik me vooral het gezicht van mijn moeder herinner toen ik net bijkwam en de kamer weer werd ingereden. Het herstel was langzaam, veel bloed verloren maar gelukkig mocht ik nog vier dagen in het ziekenhuis blijven om samen met Julia om aan te sterken. Daarna gelukkig naar huis en bijkomen van wat gebeurt was. Nou moet ik je eerlijk zeggen dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet goed weet wat er nou precies gebeurt is in de OK. Ik herinner me slechts de paniek van de mensen die daar aanwezig waren.
Anyway, ik zat inmiddels iedere middag lekker aan de biefstuk die mijn lieve schoonmoedertje vers voor mij ging halen bij de slager. Er kwam mij dus aan niets te kort om goed te herstellen. Maar dat lukte niet... mijn lijf deed pijn, heel veel pijn. Mijn spieren, aanhechtingen en pezen leken wel op slot. Stijf kwam ik mijn bed uit en ook al was Julia een hele goede slaper en een vrolijke baby, ik voelde me belabberd en moe. Samen brachten we de dagen door, knuffelen, voedend en vooral slapend. Ik wist dat er iets goed mis met me was en dat er iets moest gaan gebeuren, maar wat.
Allereerst was écht luisteren naar mijn lichaam i.p.v. accepteren wat je voelt een grote stap. Ik ging terug naar de dokter en vertelde hem dat ik me nog steeds niet fijn voelde, pijn had en mijn lichaam aanvoelde alsof het in protest was en er nog iets niet goed zat in mijn buik. Na diverse keren aandringen ging ik eindelijk terug het ziekenhuis in en werd er na vier maanden na de bevalling nog een stuk placenta verwijdert.... Wat een opluchting was dat. Ik was mezelf gewoon aan het vergiftigen. Mijn lichaam probeerde het eruit te werken en de krampen die ik had waren gewoon een soort weeën. Maar daar bleef het niet bij want acht maanden na de bevalling had ik nog steeds last.
Via een omweg kwam ik terecht bij de reumatoloog en zij wist me te vertellen dat ik ws Fibromyalgie had. Ik moest er mee leren leven was de boodschap. Maar daar wilde ik niet aan, ik ben het ziekenhuis uitgelopen en ben daar even op een bankje gaan zitten om de boodschap op me in te laten werken. Na de nodige research en gesprekken met diverse mensen uit mijn netwerk denkende aan een natuurarts, fysio, psycholoog en voedingsdeskundige (niet die van de schijf van 5!) realiseerde ik dat de klachten van fibromyalgie een combinatie lijken te zijn van diverse factoren. Dus ben ik gaan graven in mijn psychische, lichamelijke maar ook omgevingsfactoren. Aan dit lijstje kun je dus ook nog de systemische factoren toevoegen.
Ik wist dus dat ik het nodige werk te doen had om mezelf optimaal te voeden met gezonde aspecten. Telkens weer de brug te leggen tussen fysieke behoeften als gezonde voeding en beweging. Mijn psychische behoeften als het luisteren naar mijn gevoelens en behoeftes en last but not least, jezelf niet te lang en te veel willen blootstellen aan een toxische omgeving.
De volgende stap was het verwijderen van mijn amalgaamvullingen. Ik had het op internet over gelezen en dacht weg ermee. Pas jaren later, in 2015 werd er een officiële studie gedaan waarin het bewezen werd dat er een directe link is met amalgaamvullingen en diverse chronische aandoeningen als CVS en FM (chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie). Dus,.....!
Op het gebied van Toxische omgeving wist ik, ik moest weg uit Zandvoort, telkens als er zeemist hing in onze straat kon ik dit voorspellen met de gordijnen dicht. Daarnaast voelde ik me nooit echt thuis in Zandvoort. Ik kon er nooit zo goed mijn vinger opleggen omdat het vooral een gevoel was. Ik voelde me er vaak “unheimisch” (interessante woordkeus, maar dat blijkt verder in dit verhaal) en ‘het aarden’ lukte me vooral niet. Dit gooide ik op het feit dat ik me vaak zo moe voelde en last had van mijn lichaam. Zo kun je jezelf dus best een tijdje voor de gek houden. Totdat ik een buurvrouw sprak, zei vertelde mij dat ze lang gebukt ging onder wat haar ouders hadden gedaan in de tweede wereldoorlog. Raar maar waar, ik wist dat ik de link van het niet kunnen aarden daar moest zoeken. Weer ging ik op onderzoek uit en heb ik me verdiept in wat ik kon vinden over Zandvoort en ik kwam tot de ontdekking dat dit systemische stuk zwaar aan mij hing. Met een joodse opa van mijn moeders kant en een joodse overgrootmoeder van vaders kant vielen de puzzelstukjes op hun plek. Ook hier moest ik dus goed luisteren naar mijn lichaam en mijn hart vertelde mij (eigenlijk al heel snel, maar dat negeerde ik) dat ik daar niet wilde zijn. De zware energie, de ellende die er ooit was, er is daar te veel gebeurt en te dichtbij. Jaren later pas, vielen deze puzzelstukjes op hun plek, maar toen waren wij al verhuisd naar Aarlanderveen.
Ik had inmiddels ook al een andere kijk op voeding gekregen en werd kritisch op het nemen van suiker en vooral alles waar maar iets van glutamaat (E621) in zat. Telkens als ik bij de Thai of Chinees gegeten had, maar ook de bekende kruidenpakjes van de supermarkt bracht dit mij niet veel goeds. Pijn in m’n handen, polsen, knokkels, enkels, schouders en onrustige benen. Dus heb ik toen de E261 resoluut geschrapt uit mijn dieet. En ook dat hielp.
Na ongeveer twee en half jaar na de bevalling waren mijn klachten zo goed als weg. We waren inmiddels verhuisd, ik was gestopt met toxische stoffen in mijn voeding en luisterde goed naar mijn lijf en haar behoefte. Het ging goed, de reis met mezelf in mezelf was er één van vallen en opstaan, er achter komen wat werkt en wat niet en creatief zijn en niet opgeven. Nu zat ik in het vliegtuig naar Amerika, het laatste stukje van deze reis was aangebroken ik wist het en vooral nog, ik voelde het.
Aan de andere kant van die enorme oceaan vond ik mijzelf helemaal terug. Fysiek was ik weer sterk en mijn hart verlangde naar alleen zijn. Net als ooit op reis naar Australië toen ik 24 was. ‘s Morgens niet weten waar je ‘s avonds gaat slapen. Het ultieme gevoel van vrijheid. En dat was ik, ik voelde me zo vrij als een vogel. Bij elke kilometer viel er wat van me af. Even geen bagage van moeder zijn, dochter, ondernemer, opleider, coach, zus, collega, buurvrouw of wat dan ook. Gewoon ik en mijn camera, wilde paarden fotograferen aan de voet van de Rocky Mountains. Die reis ben ik de laatste hobbel overgegaan. In stilte heb het daar allemaal losgelaten. Mijn oude krampachtige (antieke) pijn, toxische gewoontes en gedachten, ongezonde patronen, mijn beperkende visie op vrouw zijn en vrij zijn. Wat ik daar terug vond? De stilte in mijzelf, mijn vertrouwen in mijn lichaam, intuïtie, en in mezelf, de nog diepere liefde voor mijzelf en de dankbaarheid voor mijn gezin.
De wilde paarden van Wyoming rende door de fields of gold, daar waar ik alles wat mij niet meer diende heb gelaten. En daar is dit filmpje het resultaat van.
Liefs Larissa
♥
