Een uitnodiging om te vertragen

De zachte intelligentie van de ruimte 'tussenin'

Er zijn seizoenen in het leven waarin alles moeiteloos lijkt te verlopen. Je voelt je sterk, verbonden en creatief. Je dagen vullen zichzelf, je begeleidt, creëert, houdt vast, en niets in je lichaam lijkt te protesteren. En toch, juist op die momenten, klinkt er vaak een subtiele boodschap:

"Rust. Vertrouw op het tussenliggende."

Een boodschap die ik voor het eerst leerde kennen via het werk met Psilocybine, die mij herhaaldelijk uitnodigde om het rustiger aan te doen in drukke tijden.

En paradoxaal genoeg vraagt de ziel (de geest) juist in die drukte of juist drukke periodes om vertraging.

De ziel leeft in het tussengebied

Volgens mij is de geest geen verborgen kern in onszelf, maar een levend veld dat ontstaat tussen ons en de wereld.

Tussen ademhaling en beweging.

Tussen actie en herstel.

Tussen weten en nog niet weten.

Het is geen bestemming, maar een web van relaties dat voortdurend in ontwikkeling is.

Een proces dat zich het duidelijkst openbaart als we ophouden met haasten naar het volgende doel en het aandurven om te rusten in die aangrenzende tussenruimte waar niets geforceerd kan worden.

Juist daar, in dat schijnbaar lege midden, vinden de grootste verschuivingen plaats.

Mijn eigen neiging om door te gaan.

Ik ken het goed: de energie die me draagt, de inspiratie die door me heen stroomt, het grote verlangen om te ondersteunen en te creëren en doorontwikkelen. Op die momenten voelt het alsof ik eindeloos door kan gaan.

En toch… dit is vaak het moment waarop mijn lichaam een ander verhaal begint te vertellen. Niet hardop. Niet pijnlijk. Maar als zachte handen die me uitnodigen om het rustiger aan te doen.

Jarenlang heb ik die impuls geïnterpreteerd vanuit preventie, als een soort vooruitziende blik: ‘Rust nu maar uit, dan word je later niet moe.’

Maar ik ben erachter gekomen dat het veel dieper zit.

Rust is niet hetgeen dat mij ervan weerhoudt om in te storten. Rust is het heilige moment waarop ik opnieuw vorm krijg.

Vertragen in urgente tijden

Vertragen als een verstandige daad in tijden van snelheid. Niet omdat snelheid schadelijk is, maar omdat het ons vaak afleidt van de subtiele informatie die het leven ons probeert te geven.

De geest (onze ziel) openbaart zich in het zachtere ritme van het lichaam.

In de pauze tussen twee gedachten. Op de rustdag plan je niet omdat je uitgeput bent, maar omdat er iets anders wil spreken of gehoord worden.

Langzamer gaan is niet hetzelfde als stoppen. Het is afstemmen.

Het tussengebied als helend veld

En toch is dit de ruimte die we vaak overslaan. We vullen hem met plannen, productiviteit, sociale energie of spirituele discipline. Maar de ziel spreekt, in mijn eigen ervaring, het duidelijkst wanneer we niets anders doen dan aanwezig zijn.

In het tussenliggende gedeelte:

• zakt mijn lichaam weg in haar natuurlijke ritme,

• komen oude verhalen naar boven,

• bewegen emoties zonder druk,

• ontvouwen nieuwe inzichten zich zonder kracht,

• kalibreert het systeem zichzelf opnieuw.

Niet als act.

Maar als een organische beweging van binnenuit.

En het bijzondere is: vaak merk je het pas als je er in bent aangekomen.

Dat stille, bijna heilige moment waarop je voelt dat je niet ‘uitrust’, maar dat je terugkeert naar een diepere laag van jezelf.

Rust als relationele praktijk

In mijn ogen is rust geen privéproject, dus niet geheel van mijn ziel. Het is een relationele oefening. Een manier om opnieuw verbinding te maken met:

• jouw lichaam

• jouw emoties

• je voorouders

• jouw ritme

• de aarde onder je voeten

• en de stroom die je meeneemt richting je missie in het leven

Rust is een ontmoeting.

Een gesprek waarbij jij niet degene bent die spreekt.

Een terrein waarop je niet hoeft te sturen.

Het is de plek waar de geest, dat meer-dan-persoonlijke veld, weer door jou heen kan ademen en ruimte krijgt.

De kunst van het vooraf verzachten

Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd dat ik rust nodig heb omdat het moet, maar ook omdat het leven zelf daar op me wacht. De tussenliggende periode is geen onderbreking van mijn pad; het is de grond waarop het volgende deel van het pad wordt voorbereid.

Misschien is rust geen preventie. Misschien is rust een uitnodiging om te luisteren naar wat anders ongehoord zou blijven.

Een plek waar ik niet hoef te presteren, maar wel mag voelen.

Waar ik niet hoef vast te houden, maar vastgehouden mag worden.

Een uitnodiging

Misschien ken je dit ook wel: dat zachte innerlijke signaal dat je vraagt om te zitten, te ademen, te voelen. Niet omdat er iets mis is, maar omdat er iets naar boven wil komen.

Iets dat je alleen hoort als je langzamer gaat luisteren.

Laat het midden spreken.

Daar woont de ziel.

Daar begint het echte werk.

Liefs Larissa

Je kunt hier meer lezen over de psilohuasca-reis, de werkwijze, voorbereiding en beschikbare data.