Een Zielsreis: Mijn Ervaring met Truffel.
- Larissa Gies
- 3 mrt
- 3 minuten om te lezen
Soms heb je geen paspoort of een vliegtuig nodig om een verre reis te maken. Mijn avontuur begon niet in een vliegtuig, maar op een matras in een sfeervol ingerichte ruimte midden in het groen, omringd door zachte muziek en het diffuse licht van kaarsen. Onze begeleider had ons uitgelegd wat we konden verwachten: golven van inzichten, diepe emoties en misschien zelfs een confrontatie met onszelf.
Mijn reis met truffels begon met het nadenken over mijn intentie(s) voor deze reis: meer loslaten en durven vertrouwen.
Ik wist niet precies wat me te wachten stond, alleen dat ik werd uitgenodigd om diep in mezelf te kijken. Ik heb veel meegemaakt en ben erachter gekomen dat er veel dingen zijn gebeurt waar ik niet de tijd voor heb genomen om ze te doorvoelen. Ik sta eigenlijk altijd aan, ga maar door en neem weinig echt tijd voor mezelf. Ik voel me vaak gespannen en dat uit zich dan door o.a. onrust in mijn hoofd. Het lukt me maar moeilijk te ontspannen en zou het liefste die overleefstand loslaten. Het is net alsof ik niet genoeg op mezelf durf te vertrouwen om dit te kunnen.
Daar zit ik dan, eindelijk mezelf de tijd en ruimte gegund om het e.e.a. te onderzoeken over mezelf. Na een korte ceremonie at ik de kruidige cacaobonbons met truffels langzaam op, alsof ik een heilig sacrament ontving. Wat een uitzicht en wat een rust. Ik ging liggen, zette mijn koptelefoon op en terwijl ik lag met mijn ogen gesloten, begon de buitenwereld langzaam te vervagen. Eerst subtiel – een tinteling door mijn lichaam, een zachtheid in de lucht – en toen volledig.
Het voelde alsof ik werd opgetild door een onzichtbare stroom en meegenomen werd naar een plek die zowel nieuw als bekend was.
Ik bevond me in een ruimte zonder tijd, zonder grenzen. Alles ademde. Ik voelde een oneindige liefde om me heen, alsof Moeder Aarde me in haar armen had genomen. Gedachten vielen weg. Alleen pure aanwezigheid bleef over. Een diepe stem – of misschien een fluistering in mijn hart – sprak: Je bent altijd gedragen, altijd geleid.
Tranen stroomden over mijn wangen. Niet van verdriet, maar van herkenning, een gevoel van thuiskomen. Ik zag hoe ik mezelf zo vaak had vastgehouden in angst, terwijl het enige dat ooit nodig was, overgave was. De truffels lieten me zien dat het leven een dans is, en dat ik mocht meebewegen in vertrouwen.
Op een gegeven moment voelde ik een immense verbinding met alles: de mensen om me heen, de natuur, zelfs het universum zelf. Het besef daalde in dat we allemaal uit dezelfde bron komen, vonkjes van het goddelijke, op weg om onszelf te herinneren.
Soms, als je echt luistert, fluistert het universum een ritme dat alleen met het hart te horen is. Het was inmiddels schemerig buiten en het kaarslicht danste op de muren en de geur van wierook vulde ruimte. Toen heb ik nogmaals mijn intentie uitgesproken: Laat me loslaten, laat me vertrouwen, laat me voelen.
De dromerige klanken van de sjamanistische drums, zachte stemmen maakten iets oerouds in mij wakker. Eerst een zachte rilling, een golf van warmte in mijn lijf. En toen… de overgave. Ik sloot mijn ogen weer en voelde hoe mijn lichaam begon te bewegen, geleid door iets dat groter was dan ikzelf. Eerst klein, subtiel, een schommeling op de golven van de muziek. Maar al snel werd ik meegenomen in een dans die ik niet had bedacht, maar die mij vond. Mijn handen bewogen als rook, mijn voeten raakten nauwelijks de grond. Alsof ik werd geleid door een onzichtbare kracht, een energie die door mij heen stroomde en mijn lichaam in een trance bracht.
Elke beweging voelde als een gebed. Alsof ik met elke draai, elke sprong, elk gebaar oude lasten van me afschudde en mezelf herinnerde hoe het was om vrij te zijn. Vrij van gedachten, vrij van patronen, vrij van gedachtes en volledig in mijn zijn.
Ik kon werken aan vragen waar ik nooit dacht dat ik ze kende. Mijn oude patronen en overtuigingen zien voor wat ze echt zijn. Het was kleurrijk liefdevol en volmaakt.
De Langzaam begon de reis af te nemen, beetje bij beetje keerde ik terug in de ruimte. Alles voelde anders – helderder, dieper. De ruimte in ademde nog steeds, maar nu wist ik dat het niet de truffels waren die dat lieten zien. Het was altijd zo geweest. Alleen kon ik er nu weer bij.
Die nacht droomde ik intens, alsof de reis verder ging in de onzichtbare werelden. En de dagen erna voelde ik me lichter, alsof ik iets ouds had achtergelaten en iets wezenlijks had teruggevonden: mezelf.
Truffels zijn geen drugs, geen escapisme. Ze zijn een poort, een leraar, een spiegel. Ze nodigen je uit om de illusie van controle los te laten en je hart te openen voor de waarheid die altijd al in je lag te wachten.
Ben jij klaar om te herinneren?
Comments